Partybus, dolfijnenzoektocht en het Noordereiland

Ondanks zéér serieuze pogingen is dit in plaats van een wekelijkse blog, een maandelijkse geworden. Om misverstanden te voorkomen; ik vind schrijven heel leuk, ik vind andere dingen nog leuker. Blog nr. 3!

Week 5
We beginnen het tweede deel van onze reis op het Noordereiland in Wellington, waar we lunchen bij een oud-oom. Hij heeft alles wat hij ooit heeft gekocht, gemaakt en gekregen in zijn leven bewaard en aangezien hij al tegen de tachtig is, is het een mooie verzameling. Later op de dag spreken we af met Mattijs en Linda, waar we mee uit eten gaan (die Uitgeesters zitten ook overal!) Verder was er een mooi museum over de geschiedenis van NZ, een heel gezellige winkelstraat en een kabelbaan met uitzicht over de binnenkant van een tunnel. De foto's van laatstgenoemde zijn uiteraard adembenemend.
Na drie dagen nemen we de bus naar Auckland. Een helse rit van elf uur, maar we hadden geluk; het was de laatste werkdag van deze buschauffeur, dus had hij een fles wodka mee en deden we drankspelletjes voorin de bus. Dat maakte deze dag een stuk aangenamer :). Rond 7 uur kwamen we aan bij Joop en Marece, m'n oom en tante in Auckland. Voor het eerst na 16 jaar was ik terug in hun huis, wat heel gek en ook best gaaf was, even 'thuis' na alle hostels. Maar niet voor lang, na twee dagen halen we onze huurauto op om naar The Bay of Islands te rijden. En ja, dat is zo paradijselijk als het klinkt. Ik had toch in m'n eerdere bingo ook 'pech op de weg' op moeten nemen, want na de buspech op het Zuidereiland, rijden we al na 10 minuten tegen de stoep aan. Wie bedenkt er ook om links te moeten rijden. Bij de volgende stop zijn we op magische wijze onze wieldop kwijt. In The Bay of Islands gaan we naar het Kauri forest, met de dikste bomen ever en rijden we naar het noordelijkste puntje van Nieuw-Zeeland. We nemen een boot om langs de eilanden te varen en dolfijnen te spotten, maar hebben geen geluk. Informatiefolders zeggen dat het hier stikt van de dolfijnen, maar ze waren op hun werk denk ik. Verder nemen we een rustgevend bad in naar rotte eieren ruikende hotpools. Die geur blijkt niet in een douchebeurt van je af te spoelen en dus heb ik de volgende vier dagen verdacht weinig vrienden..

Week 6
Op de terugweg naar Auckland besluiten we een bezoekje te wagen aan de Abbey Caves. Dit zijn gratis glowworm caves en we blijven toch Nederlanders. Er staat een vrij duidelijk bordje dat het op eigen risico is, dat je een ervaren caver moet zijn, dat je speciale schoenen, een stok en een hoofdlamp nodig hebt, en dus gaan Richelle en ik er in... Grapje, zo ging het niet! We durfden niet, maar twee Franse jongens (met hoofdlamp) en een meisje gingen wel. Toen zij levend terugkwamen èn iemand ons verteld had dat het echt niet gevaarlijk was en het water maar tot je knieën kwam, gingen we wel. Samen met een Franse jongen met hoofdlamp. En het was super vet! Een hele klim om er in te komen, het water stond tot m'n kont (want: mini), maar het was alsof ik van heel dichtbij naar de sterrenhemel keek.
Terug in Auckland hebben we wat rustige dagen. Ik zie eindelijk een Kiwi vogel, in de dierentuin, na 20 minuten in het donker naar z'n huisje te hebben gestaard, doet hij even een dansje en slaapt weer verder.
Dan staat kerst voor de deur, ik vier het weliswaar met familie, maar het is toch anders dan met de familie thuis. Hoewel: m'n stappenteller zegt dat ik hier gemiddeld 8 km per dag loop, met kerst loop ik exact 360 meter en eet ik zo'n 4000 calorieën, niet heel anders dan voorgaande jaren eigenlijk. We hebben het gezellig en op boxing day (2e kerstdag) gaan we net als de rest van het land naar het winkelcentrum, een blik sardientjes is er niks bij.

Week 7
We logeren een nachtje op Waiheke, een eiland bij de kust van Auckland. Aan de kant van het eiland waar m'n oom en tante een huis hebben is niet zo veel te doen, en dat is dan ook precies wat we doen. Luieren is nog een understatement.
Oud en Nieuw gaat hier wat anders dan thuis, waar in Nederland mensen zich op de 31e mogelijk verplaatsen naar vrienden of een stad, loopt hier de hele stad leeg na kerst. Alle Kiwi's vieren oud en nieuw op het strand. Om te doen alsof ik een echte Kiwi ben besluit ik dus ook weg te gaan uit Auckland en spreek met een vriendin af in Rotorua. Niet aan het strand, wel aan een meer. We hebben het heel gezellig en zien (en ruiken blegh) veel van de vulkanische activiteit waar Rotorua bekend om staat. En waar ik kerst in 20 graden maar niks vond, vind ik een festival in 20 graden met oud en nieuw wel een groot succes. Zouden we in Nederland ook eens moeten doen. Happy New Year!
Al op 1 januari neem ik de bus terug naar Auckland (dit soort ondernemingen zijn geen aanrader op 1 januari), op 2 januari gaan we namelijk dolfijnen en walvissen zoeken, poging twee! Helaas staat er te veel wind en wordt het geannuleerd, iets met scheepsrecht? De Skytower stond ook nog op het to-do-lijstje, het weer is er niet perfect voor, maar we strepen hem toch even af. Dan kunnen we ons al gaan voorbereiden op het laatste deel met de bus! Ineens vliegt de tijd.

Week 8
We stappen weer op de Stray bus, met een heel nieuwe groep. De eerste bestemming is Hahei in The Coromandel. Een plaats die bekend staat om de mooie stranden en het snorkelen. 's Middags rijden we naar Hot Water Beach. Jaren geleden ben ik daar al eens met m'n ouders geweest, destijds een uitgestorven strandje. Tegenwoordig blijken er honderden andere toeristen die een gat graven op zoek naar warm water. Ik voel wat met m'n voeten, maar vind het belachelijk om half bij iemand op schoot in een kuil te moeten zitten en ga verderop bij de gewoon koude zee liggen.
De volgende dag neemt onze familie (ja, hier ook weer familie) ons mee varen en snorkelen. De grotten zijn prachtig en ik heb ook wat visjes gespot, maar het water was ijskoud dus na tien minuten konden Richelle en ik zo als figurant in de Titanic meespelen. In de loop van de weken hebben we steeds meer mensen leren kennen en eind van de middag spreek ik af met Issy, die we op het Zuidereiland al hebben ontmoet. Zo leuk al die internationale contacten! Hahei was een paradijsje, maar de bus gaat verder en dus vertrekken we veel te vroeg in de ochtend naar Raglan, het surfers paradijs. Dat geloof ik graag, want de golven waren er waanzinnig, net als de prijs voor een surfles en dus blijf ik droog vandaag. Wel doe ik mee aan m'n allereerste yoga les ooit, op een plek genaamd 'inspiration point'. Best heel leuk, beetje zweverig en ik had niet echt een idee wat ik aan het doen was (pijnlijk vastgelegd op meerdere foto's). Maar hey, voor alles is een eerste keer. De volgende stop is weer een bijzondere; het Maori dorp bij lake Aniwhenua. We wonen een Maori ritueel bij, bekijken het heilige huis en eten daarna een traditioneel Maori diner. Ook nog iets cultureels gedaan, wie had dat gedacht. 's nachts bleken er zo'n 100 muggen in de kamer te zitten, laten we er een quiz van maken:
Waarom zijn er zo veel muggen in de kamer?
A. Een hor moet hier nog uitgevonden worden, ze lopen tenslotte 12 uur voor op Nederland.
B. De mug is in de running het nieuwe nationale symbool te worden.
C. Ze zijn hier zo gehecht aan hun natuur dat ze stiekem kleine muggendeurtjes in de kamers maken.
Wat mij betreft allemaal ongeveer even aannemelijk.
En dan zijn we aangekomen bij het moment dat ik de blog aan het schrijven ben: een heel afgelegen gebied genaamd Whakahoro. We blijken de leukste buschauffeur en de leukste busgroep tot nu toe getroffen te hebben, waardoor ik als ultieme campinghater zelfs kan genieten van deze dagen wildernis. Na een kampvuur inclusief s'mores en tequila ga ik vanmiddag proberen wat kleiduiven te schieten, cliffhanger van deze maand!

P.s. Voor de oplettende lezer; geen bingopunten deze keer. Verdorie, zo schiet het niet op. Ik hoop dat het kamp zo overstroomd :)