Tijd voor een goede update, het Zuidereiland

Ken je dat? Dat je eigenlijk al weet dat je ergens niet geschikt voor bent, maar dan toch jezelf wijsmaakt dat het misschien wel mee valt? Zo ging dat met mijn blog. Ondertussen precies een maand later heb ik slechts één stukje geschreven, en ook nog eens over m'n vlucht, hoe triest. Omdat je jezelf soms gewoon een schop onder de kont moet geven; hierbij alsnog een zeer beknopte samenvatting van mijn eerste maand in Nieuw-Zeeland.

Week 1
M'n eerste bestemming was Christchurch, waar ik samen met Richelle bij de familie Beentjes verbleef. Hoewel we ze nooit eerder ontmoet hadden, waren ze ontzettend gastvrij en namen ons overal mee naar toe. Direct de eerste dag namen we een trein die dwars door het land gaat, een van de mooiste treinreizen van het land. Helaas door de jetlag maar de helft van de reis gezien, maar toch erg mooi. Zo'n huiselijk begin was een heel goede en ontspannen start van de reis. Na 4 dagen stapten we op de Stray bus en kon het echte reizen beginnen. Vanwege de aardbeving konden we helaas geen walvissen spotten in Kaikoura, maar in plaats daarvan gingen we naar Nelson, de zonnigste plaats in Nieuw-Zeeland. Er bleek vrij weinig te doen in Nelson, maar zoals voorspelt scheen de zon en dan is alles sowieso wel een stuk leuker. Daarnaast hebben we in Nelson een echte aardbeving gevoeld (4.3), dus het bezoek was sowieso de moeite waard. Funfact: het middelste punt van Nieuw-Zeeland ligt in Nelson, in heel onbereikbaar gebied. Dat vonden de kiwi's niet zo handig en dus hebben ze een ander punt aangewezen als middelste punt. Daar zijn wij als oppertoeristen natuurlijk naar toe gegaan. Na Nelson vertrokken we naar Abel Tasman, een national park vernoemd naar de Nederlander die Nieuw-Zeeland ontdekt heeft. Hoe dit stukje natuur een national park geworden is is wel een grappig verhaal. Huiswerkopdracht voor de thuislezers: Google het even! Met nog fris enthousiasme bedachten we dat we een wandeling door het park zouden doen en dan terug gingen kajakken. Dat het stroomde van de regen hield ons niet tegen, slecht weer bestaat niet, slechte kleding wel. Dat heb ik geweten. Al na een uur besloot m'n regentrui (regenjas zonder rits=regentrui) dat het genoeg water had geweerd. Helaas was de wandeling zo'n 3,5 uur, waarvan ik dus 2,5 uur nat geregend werd, fantastisch. Eindelijk aangekomen bij de kajaks had ik absoluut geen zin meer om te kajakken en heb ik al klappertandend en met steeds blauwer wordend gezicht een watertaxi terug genomen. Een warme douche en de inmiddels doorgebroken zon maakte het park en m'n humeur die middag een stuk beter. Hier besloot ik voor m'n reis een bingo bij te gaan houden, doen jullie ook me lieve kijkbuiskinderen?
In de categorie lichamelijk ongemak: ondervoed, onderkoeld (check), oververmoeid en oververhit.
In de categorie natuurgeweld: aardbeving (check), lawine, bosbrand en overstroming.
In de categorie gevaarlijke dieren gespot (hint: zeer waarschijnlijk het meest van toepassing in de laatste maand): krokodil, reuzespin, slang, schorpioen, haai.

Week 2
We vertrekken vanuit Abel Tasman en hebben pech met de bus, toch jammer dat die niet opgenomen is in de eerder bedachte bingo. We komen dus uren te laat met een nieuwe bus aan in Westport, maar daar viel toch weinig aan te missen. De bierproeverij kon nog doorgaan, en dat zou daar sowieso het hoogtepunt worden. Snel door dus, naar Franz Josef, waar een gletsjer verstopt schijnt te liggen. Omdat door de opwarming van de aarde die gletsjer nogal krimpt, kun je er tegenwoordig alleen nog met een helikopter op komen. Dat kost een godsvermogen, maar straks is hij helemaal gesmolten en dan zou ik het toch mooi gemist hebben omdat ik geen 400 dollar wilde betalen, dus hup. We hadden enorm geluk met het weer, de helikopter kan alleen vliegen bij mooi weer en we waren pas de 6e groep deze maand (op 28 november!) die omhoog mocht. En het was zo gaaf! De kleinste bezoekers mochten voorin, dankje pap en mam voor dat ik zo mini ben, want ik had het állerbeste uitzicht. Daarna hebben we een 3 uur durende wandeling over, onder en door het ijs gedaan met een gids (lawine gezien, bingo!) en vlogen we weer terug. Die middag werden alle vluchten al weer afgelast, zo veel geluk gehad. Na deze onvergetelijke ervaring gaan we door naar Wanaka, waar Richelle en ik besluiten van onze bus af te stappen en daar een paar dagen te blijven. Ook hier hebben we goed weer en het is heel ontspannen, wandelen langs het meer, paddle boarden, naar de bioscoop, een wijnproeverij, het lijkt haast vakantie.

Week 3
De laatste nacht in Wanaka was niet al te best, het raam was naast de binnenplaats en daar stond een jongedame het hele oeuvre van Justin Bieber te zingen. Ik had haar in gedachten al gemarkeerd als dronken Engelse, maar helaas begon ze daarna met het blèren van 'sterrenstof', toch pijnlijk. Maar oké, vol goede moed vertrokken we van Wanaka naar Queenstown 'the adventure capital of New Zealand', echt iets voor mij. Onderweg nam ik een ijsje van hokeypokey ijs en verse passievrucht, liefde in een bakje. Heel belangrijk detail ook voor deze zeer beknopte samenvatting. Aangekomen in Queenstown hebben we even wat gedronken en gedanst in de bar, maar het niet laat gemaakt. Die nacht bleek er een vreselijke snurker in de kamer te liggen. Hij stopte voor 28 seconden (precies!) met ademen en maakte daarna een enorme grom en snurk en dan begon het opnieuw. Ik heb die nacht de zonsopgang gezien, kun je je indenken wat een heerlijke nacht het was. De volgende dag was ik, na 2 slechte nachten, niet te genieten natuurlijk. Rustig aan gedaan dus. Die avond waren we met een hele groep van de bus een kroegentocht gaan doen, wat een heel gezellig avondje opleverde. Vanwege de snurker had ik besloten die nacht op een andere kamer te gaan slapen. Toen begon de soap helemaal. Om 02.00 hoorde ik geschreeuw op de gang en even later kwamen er vier Engelse jongens binnen. Drie daarvan waren de vierde aan z'n armen en benen door het hostel aan het slepen, hij was buiten bewustzijn en z'n broek hing op z'n enkels. Ze begonnen die bewusteloze jongen uit te kleden en schoven hem z'n bed in, hoewel het op dit punt net zo goed z'n kist had kunnen zijn. Ik opperde nog dat ze misschien het ziekenhuis moesten bellen, maar dat vonden ze onnodig en de drie vertrokken weer naar de bar. Na dit hele tafereel kon ik weer verder slapen, ging er om 03.00 een wekker omdat een andere jongen weg moest (om wat te doen?!). Om 05.00 kwamen er twee Ierse jongens met luid kabaal binnen en één begon er tegen me te schreeuwen dat ik z'n jas gestolen had. Hij was zo ongeveer 2 meter, dus ik denk niet dat ik z'n jas gepast had, maar de jas lag natuurlijk gewoon op een ander bed. Ik had dus opnieuw een héérlijke nacht achter de rug. Oververmoeid? Jahoor, bingo!
Hierna vertrokken we richting Gunns Camp, via Milford Sound, waar we een boottocht deden en prachtig uitzicht hadden. Onderweg terug van de fjorden zagen we Kea's, vogels die zo slim zijn als 5-jarige kinderen. De buschauffeur vertelde dat de weg door de tunnel telkens geblokkeerd werd door pionnen, maar dat niemand wist wie dat deed, dus hingen ze uiteindelijk maar camera's op. Bleek dus dat de Kea's de pionnen langs de weg pakten en de weg blokkeerden, hilarisch.
Aan het eind van de dag kwamen we aan bij Gunns camp, ik moest 28 dollar betalen, maar had eigenlijk geld moeten krijgen om daar te moeten slapen. Er waren zo'n 10000000 sandflies (kleine vliegjes die bijten en nare paarse bulten achterlaten), en dat is echt niet overdreven. We sliepen in houten huisjes met kieren en een vuurtje binnen, in een houten huisje ja, de brandweer zou er trots op zijn. En verder ging om 22.00 de elektriciteit uit en moest je maar zien hoe je je verder zou redden, pure armoe dus. We sliepen met z'n 6en in een huisje en omdat we het allemaal zo armoedig vonden hebben we er ook wel weer om kunnen lachen, maar het was toch best wel drama. We zijn om 22.00 nog even gaan lopen om glowwormen te zoeken (paar gezien, maar ze wilden niet zo glowen) en daarna ben ik lekker naar bed gegaan. Aangezien sandflies geen geluid maken, ik met 5 meisjes sliep die niet snurken en er helemaal niks te doen was daar en het dus heel stil was, heb ik wel eindelijk weer heerlijk geslapen. De kans dat ik longkanker krijg van de hoeveelheid anti-sandfly spray is aanzienlijk gestegen, maar ik heb vooralsnog geen paarse bulten ontdekt.

Week 4
Van Gunns Camp vertrokken we naar het vrij impopulaire Invercargill. Daar hebben we alle kerstkaarten klaar gemaakt en op de post gedaan. Hopelijk heeft de baliemedewerkster ze ook daadwerkelijk verstuurd, want op het moment van schrijven zijn ze nog niet aangekomen. Deze dag wat rondgereden in de omgeving van Invercargill, de mensen van Steward Island opgehaald en terug gereden naar Queenstown. Na dit keer wel normaal geslapen te hebben ga ik met Richelle mee naar de check-in van haar schommel over de klif. Aangezien ik aan dat soort adrenalinerijke praktijken weinig plezier beleef, ga ik met Sam die we die ochtend ontmoet hebben op een boottocht over het meer, ook heel avontuurlijk. Die avond, nadat Richelle haar schommel overleefd heeft, gaan we wederom op kroegentocht. Queenstown doet me erg denken aan een gemiddelde Spaanse stad aan de Costa Brava in de zomervakantie, na de kroegentocht is het dan ook weer raak. Een meisje, meegenomen door een jongen op de kamer, plast die nacht in een dronken bui op het balkon, op het tapijt en in bed. Een aflevering van 'zon zuipen ziekenhuis' zou hier niet misstaan. Na al dit soort onzin ben ik er aardig klaar mee. Hoewel Queenstown heel gezellig en levendig is ben ik blij door te gaan naar Mount Cook, de hoogste berg van Nieuw-Zeeland. Daar hebben we twee van de drie dagen mooi weer, zodat we wandelingen met prachtige uitzichten kunnen doen, die ook nog aardig meewerken aan de bilspieren. Waar we minder goed op voorbereid waren was dat er geen supermarkt is in Mount Cook Village, maar je van uren durende wandelingen wel erg trek krijgt. Meer dan we van te voren hadden ingeschat, ondervoed? Bingo! (Een beetje overdrijven mag af en toe..). En dat was dan al de laatste bestemming. Om bij te komen bleven we nog lekker twee nachtjes bij de Fam. Beentjes in Christchurch slapen en namen vanaf daar het vliegtuig naar Wellington op het Noordereiland, naar deel twee van onze reis!

Wordt dus hopelijk vervolgd..