De heenreis
Door: Sonja Beentjes
Blijf op de hoogte en volg Sonja
19 November 2016 | Nieuw Zeeland, Christchurch
17-11-2016 (en 16-11 en 18-11, afhankelijk van de tijdzones)
De vlucht; misschien niet het meest spannende deel van m'n reis, maar mogelijk wel het deel waarvoor ik de meeste tijd heb er over te schrijven. 28,5 uur ben ik onderweg van Amsterdam naar Christchurch, waarvan ik maarliefst 25 uur in het vliegtuig zit. In de categorie wie mooi wil zijn moet pijn lijden; wie ver wil reizen krijgt platte billen.
Over het deel naar Dubai heb ik niks te klagen, er zit een stel voor me met twee kleine kinderen die slechts twaalf keer van plek wisselen (de ouders, verrassend genoeg), maar de kinderen heb ik amper gehoord (het wisselen heeft dus geholpen). Ik heb drie lege stoelen naast me en dus languit kunnen liggen en verder moest ik acht keer niezen.
Ook de overstap op Dubai verloopt zonder problemen, en met slechts een half uur vertraging (dat moet een record zijn!) vertrek ik richting de tankstop in Sydney. Hierbij wederom weinig bijzonderheden, behalve het feit dat ik gewoon gek word van het stilzitten binnen m'n magere vierkante metertje. Het uurtje over de luchthaven van Sydney lopen is dan ook geen straf. Na Sydney zit ik naast een meneer die lang in Nieuw-Zeeland heeft gewoond en me heel veel kan laten zien als we boven de bergen vliegen, ideaal.
En dan ben ik er eindelijk! Al snel zie ik m'n reismaatje Richelle en we worden opgehaald door een familielid. In Christchurch zijn de gevolgen van de aardbeving in 2011 nog goed zichtbaar, de gevolgen van de aardbeving van vorige week vallen gelukkig erg mee. We maken meteen een wandeling en het uitzicht is prachtig en amper op een foto vast te leggen. Ons avontuur gaat beginnen!
De vlucht; misschien niet het meest spannende deel van m'n reis, maar mogelijk wel het deel waarvoor ik de meeste tijd heb er over te schrijven. 28,5 uur ben ik onderweg van Amsterdam naar Christchurch, waarvan ik maarliefst 25 uur in het vliegtuig zit. In de categorie wie mooi wil zijn moet pijn lijden; wie ver wil reizen krijgt platte billen.
Over het deel naar Dubai heb ik niks te klagen, er zit een stel voor me met twee kleine kinderen die slechts twaalf keer van plek wisselen (de ouders, verrassend genoeg), maar de kinderen heb ik amper gehoord (het wisselen heeft dus geholpen). Ik heb drie lege stoelen naast me en dus languit kunnen liggen en verder moest ik acht keer niezen.
Ook de overstap op Dubai verloopt zonder problemen, en met slechts een half uur vertraging (dat moet een record zijn!) vertrek ik richting de tankstop in Sydney. Hierbij wederom weinig bijzonderheden, behalve het feit dat ik gewoon gek word van het stilzitten binnen m'n magere vierkante metertje. Het uurtje over de luchthaven van Sydney lopen is dan ook geen straf. Na Sydney zit ik naast een meneer die lang in Nieuw-Zeeland heeft gewoond en me heel veel kan laten zien als we boven de bergen vliegen, ideaal.
En dan ben ik er eindelijk! Al snel zie ik m'n reismaatje Richelle en we worden opgehaald door een familielid. In Christchurch zijn de gevolgen van de aardbeving in 2011 nog goed zichtbaar, de gevolgen van de aardbeving van vorige week vallen gelukkig erg mee. We maken meteen een wandeling en het uitzicht is prachtig en amper op een foto vast te leggen. Ons avontuur gaat beginnen!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
